Kościół św. Anny we Wrocławiu Widawie

jest budowlą orientowaną (usytuowaną równoleżnikowo na linii zachód-wschód), położoną 117 855 mm n.p.m., murowaną. Wydłużone gotyckie prezbiterium powstało w latach 1344 -1348). Przyległa do prezbiterium zakrystia dobudowana została ok. 1600 r. Nowsza, klasycystyczna część wybudowana na planie krzyża greckiego z podwójną kopułą, z ukrytą wewnątrz dzwonnicą, pochodzi z XVIII wieku.

Przed drugą wojną światową miejscowa społeczność wielkim wysiłkiem kościół wyremontowała. Niestety, oblężenie „Festung Breslau” w 1945 roku spowodowało poważne zniszczenia. Jeszcze przed samym końcem działań wojennych Niemcy zabrali na cele zbrojeniowe dwa duże dzwony z wieży i trzeci, mniejszy stojący dotąd pod amboną. Uległy uszkodzeniu ściany murów zewnętrznych, szczególnie jedna z nich, w której wybuchł pocisk artyleryjski, czyniąc wielką wyrwę i burząc boczne wejście do kościoła. Ponadto znacznie uszkodzony został dach, w oknach nie było szyb, a kilka ram okiennych uległo całkowitemu zniszczeniu. Wnętrze kościoła przedstawiało również tragiczny widok – główny ołtarz leżał przewrócony i częściowo uszkodzony, zniszczeniu uległa również instalacja elektryczna. Kościół zniszczony w ponad 30% nie mógł pełnić funkcji duszpasterskich, dlatego życie sakramentalne przybywającej do Widawy ludności polskiej skupiło się wokół ocalałej kaplicy klasztoru Sióstr Boromeuszek. Przybysze ze Wschodu wykazali się wielką ofiarnością i zaangażowaniem w odbudowie kościoła, podkreślić należy szczególne poświęcenie i osobiste zaangażowanie ks. Maksymiliana Seifferta. Administrator Apostolski natomiast udzielił pomocy finansowej w wysokości 50 tys. zł.

Dzięki temu w dniu 8 lutego 1948 roku ks. Kazimierz Lagosz, dziekan wrocławski, dokonał poświęcenia kościoła. W tej radosnej ceremonii, mimo niesprzyjającej pogody, wzięły udział liczne rzesze wiernych. Odbudowa świątyni ze zniszczeń wojennych trwała w dalszym ciągu. Dopiero w 1955 roku przeprowadzono remont pokrycia dachowego i uporządkowano otoczenie kościoła. W 1964 roku uzupełniono zewnętrzne tynki i wykonano nową kolorystycznie elewację (ks. Antoni Romańczuk i ks. Marian Cembrowski). W 1967 roku powiększono podium prezbiterium (z zamiarem przystosowania do wymogów posoborowej odnowy liturgicznej - ks. Józef Masoń). W 1968 roku przerobiono zakrystię na salę katechetyczną, a w 1971 obudowano deskami chór kościoła, przeznaczając go na kancelarię parafialną. Po 1972 roku ks. Franciszek Filipek w uzgodnieniu z Referatem Sztuki Sakralnej Kurii Metropolitalnej Wrocławskiej zainicjował odnowę wnętrza świątyni zgodnie z wymogami Soboru Watykańskiego II, zachowując przy tym cenne elementy wystroju. M. in. przesunięto tabernakulum na bok, wykonano nową (z wykorzystaniem barokowych form) ambonkę, z drugiej strony ołtarza ustawiono wolnostojący krzyż liturgiczny z gotyckim korpusem Chrystusa. W 1976 roku, po wybudowaniu plebanii swoją funkcję odzyskała zakrystia, od 1975 do 1981 roku budowano organy (m. in. z odkupionych elementów z Parafii św. Jacka na Swojczycach, które z Widawy pochodziły, a kiedyś wcześniej zostały tam sprzedane). Poświęcenie organów miało się odbyć w grudniu 1981 roku, na przeszkodzie stanął jednak stan wojenny. Poświęcenia dokonał Ksiądz Biskup Wincenty Urban 30 maja 1982 roku. Natomiast poświęcenia całości prac elewacyjnych dokonał Ksiądz Biskup Adam Dyczkowski podczas uroczystości odpustowej ku czci św. Anny 26 lipca 1982 roku.